Duymadığımız ama arkaplanda sürekli gecen ve hic bitmeyen otomatik düşüncelerimiz sebebiyle baslayamıyoruz. Belki biliyorsun yapabileceğini ama işini yetiştiremeyeceğin (falcılık. Hadi canım geleceği mi gördün?), yapsan da hiç bir etkisi olmayacağı (hep ya da hiç. Saçmalık zerre kadar etkisi olmayak he?! Karıncanın bile etkisi var be!), eski işlerinde yaşamış olduğun olumsuz anılar ve hep yeniden bunları yaşayacağız (aşırı genelleme, hayatında her gün aynısını yaşadığın bir tane şey şöyle desem?) şeklindeki otomatik düşüncelerimiz bizi engelliyor. Düşünceler her zaman var ve devam ediyor onları durdurmak imkânsız. Pozitiflemek de saçma. Doğru olan düşüncenin farklı taraflarını da görebilmek. Örneğin: "yine başarısız olucam" şeklindeki bir düşünce gerçeği yansıtmıyor. Hep başarısız olmak imkânsız. Yemek yerken başarısız mıyız? Ya da uyurken?
